بررسی Remnant II

بازی اصلی Remnant: From the Ashes به لطف اکشن الهام گرفته از Souls همراه با تیراندازی سوم شخص و محیط های تصادفی، موفقیت شگفت انگیزی داشت. عاقبت یک اصلاح با محیط های جدید و افسانه های گسترده است. من از زمانم با بازی و رئیس نهایی آن و مکانیک های تیراندازی لذت بردم، اما Remnant II در نهایت به اندازه کافی برای جدا کردن خود از ژانرها و بازی هایی که الهام گرفته از آن هستند، انجام نمی دهد.

مقایسه سایر بازی‌های ویدیویی با سری نمادین Souls از Software یک کلیشه بیش از حد استفاده شده است، اما صحبت در مورد Remnant II بدون انجام این کار دشوار است. جاخالی دادن زمان‌بندی‌شده ابزار اصلی شما برای جلوگیری از آسیب است، دروازه‌های مه شما را از رئیس‌ها جدا می‌کند و پست‌های بازرسی وسایل سلامتی شما را دوباره پر می‌کنند و دشمنان را در محیط بازنشانی می‌کنند. خبر خوب این است که همه این مکانیک ها احساس خوبی دارند و به خوبی کار می کنند. شلیک چند شلیک مهم به سر یک رئیس و طفره رفتن از مسیر درست زمانی که یک شمشیر غول پیکر به زمین برخورد می کند، همیشه هیجان انگیز است. و هیچ چیز بهتر از برخورد با یک ایست بازرسی پس از دویدن شدید از میان چیزی که شبیه رگبار بی پایان دشمنان بود، نیست. تأثیرات آن آشکار است و عمدتاً به خوبی به یک تیراندازی سوم شخص ترجمه می شود.

با این حال، برخی از عناصر به خوبی ترجمه نمی شوند، یا فقط رضایت بخش نیستند. به عنوان یک تیرانداز، باید با دشمنی که با آن می‌جنگید روبرو شوید، به این معنی که فرار از یک جانور خشمگین مستلزم حذف آن از دید خود است، که ممکن است احساس ناعادلانه‌ای داشته باشید. حلقه پیشرفت نیز کمک چندانی به جذب من نکرد. منبع اصلی رشد قدرتمندتر کردن سلاح‌های شماست، اما این ارتقاها تدریجی و تا حدودی نادر هستند. شما می‌توانید ویژگی‌ها را برای بسیاری از عناصر شخصیت خود اعمال کنید، اما ارتقاهای آماری جزئی هستند. مواردی که در محیط پیدا می‌کنید نیز دارای متغیرهای بسیار زیادی هستند که معمولاً تنها بر سناریوهای بسیار خاص تأثیر می‌گذارند و انتخاب را برای تجهیز آنها آسان نمی‌کنند. من بیشتر بازی را با همان اسلحه و زره بازی کردم، زیرا تغییر به چیز دیگری هرگز به نظر یک کار ارزشمند نبود.

در حالی که پیشرفت ارتقا من را هیجان زده نکرد، همیشه مشتاق ادامه کار بودم، به لطف اینکه ببینم در آینده با چه محیطی روبرو خواهم شد. غرور لور به بازیکنان اجازه می دهد تا ابعاد مختلف را کاوش کنند، نه فقط سطوح، به این معنی که یک مکان می تواند مانند کوچه پس کوچه های لندن ویکتوریایی به نظر برسد، در حالی که مکان بعدی می تواند یک شهر آینده نگرانه مملو از روبات ها باشد. و هر منطقه‌ای لحن ناراحت‌کننده‌ای را که به سختی قابل اندازه‌گیری است، بدون اینکه وحشتناک باشد، نشان می‌دهد.

ساختن جهان در هر بعد به کاوش نیاز دارد، اما طرح لحظه به لحظه و شخصیت ها کمک چندانی به من نکردند. با این حال، روسای آن هیجان‌انگیز، ترسناک و چالش‌برانگیز هستند، اما خوشبختانه در حدی نیستند که احساس غیرقابل‌غلبه شدن کنند. تعداد زیادی هیولا ترسناک بزرگ با شمشیر و نفس آتش وجود دارد که شما را به طور مکرر می کشند، اما مکعب های غول پیکری نیز وجود دارند که در پیچ و خم ها و ماشین های هوش مصنوعی هیجان زده می شوند تا مرگ و میر شما را در قطارهای در حال حرکت آزمایش کنند. هر بعد کاملاً متفاوت است، و نگهبانان آنها همگی برخوردهای هیجان انگیزی دارند.

Remnant II به عنوان یک تور در یک سری از ابعاد متفاوت بسیار موفق است، که هر کدام با نبردهای خود علیه ریشه شرور که دنیایشان را آزار می دهد، مبارزه می کنند. بازی gunplay محکم است، همکاری با حداکثر دو بازیکن دیگر عالی کار می کند، و لور جذاب است (اگر می خواهید عمیق بگردید). داستان، شخصیت‌ها و پیشرفت Remnant II جایی است که از آن فاصله می‌گیرد، اما من سبک شوتر سوم شخص آن را در مکانیک‌ها و ایده‌هایی که از بازی‌های Souls به عاریت گرفته‌اند، دوست دارم.